ప్రపంచీకరణ, ప్రైవేటీకరణ విధానాలు దేశాన్ని అమాంతం అభివృద్ధి మార్గంలో దూసుకుపోయేలా చేశాయని నమ్మే వారికి లోటు లేదు. కావాలని ఆ ప్రచారం చేసే కార్పొరేటీధీశులు, కపట వచనాలకు మారుపేరైన పాలక వర్గ నేతలు చెబితే పర్వాలేదు. అమాయకులూ అవగాహన లేని వారు నమ్మినా ఆశ్చర్యం లేదు. కాని విద్యాధికులూ విషయజ్ఞులమని భ్రమించే వారు కూడా అదే నిజమని నమ్ముతూ ఆ పైన నాలాటి వారు విమర్శిస్తే విరుచుకుపడుతుంటారు. అలాటి వారంతా భారతీయ శిశువుల పౌష్టికాహార లోపంపై మొన్న ప్రధాని మన్మోహన్‌ సింగ్‌ చేసిన వ్యాఖ్యలకు ఏమంటారో చూడాలి. ఇరవై ఏళ్ల సరళీకరణ తర్వాత - దానికి ప్రవక్త మన్మోహన్‌ నోటనే సిగ్గుచేటు వంటి మాటలు విన్న తర్వాతనైనా ఆలోచించుతారా? పేద కుటుంబాలకు ఆహార భద్రత లేదు సరే కసి గందులకు గర్భిణిలకు కూడా సరైన తిండి పెట్టలేని అభివృద్ధి రేట్లు ఎవరికి గాట్లు? 42 శాతం మంది పిల్లలు ఆహార లోపంతో బాధపడుతుంటే భావి భారతం ఏమవుతుందని బాధపడే బదులు గతం గొప్పలు చెప్పుకునే వారు లేదా కొద్ది మంది గొప్పవారిని చూసి మురిసిపొమ్మనే వారు ఎవరికి ప్రతినిధులు? ఈ లోపం ఎవరి పాపం? వెలిగే భారతం రగిలే భారతం వీటి మధ్య అంతరాలను తొలగించేందుకు పోరాడాల్సిన ప్రత్యామ్నాయాలు చెప్పాల్సిన బాధ్యత బుద్ధి జీవులకు లేదా? సరళీకరణ నిజానికి గరళీకరణ అని స్పష్టంగా గుర్తించడానికి ఈ ఒక్క ఉదాహరణ చాలు. ఆర్థికాభివృద్ధి పేరుతో అసమానతలు పెంచడం ఒకటైతే అన్నం కూడా లేకుండా చేయడమా, హత విధీ!
