వాస్తవిక దృష్టితో తెలుగు భాషా వికాసం

.


విష్వక్సేనుడు అన్న మాట ముఖ్యమంత్రి కిరణ్‌ కుమార్‌ రెడ్డి సక్రమంగా ఉచ్చరిస్తే తాను రాజకీయాల నుంచి తప్పుకుంటానని జగన్‌ పార్టీ నేత అంబటి రాంబాబు కొద్ది కాలం కిందట సవాలు చేశారు. ఈ రెంటిలో ఏదీ జరగలేదు. జరగవు కూడా. అయితే ఈ క్రమంలో తెలుగు భాషకు సంబంధించిన కీలకమైన అంశాన్ని గుర్తించడానికి మాత్రం ఈ వివాదం ఉపయోగపడుతుంది.
ముఖ్యమంత్రి తెలుగు పండితుడు కావాలన్న నిబంధన ఏమీ లేదు గనక ఆయన ఎలా మాట్టాడుతున్నారనేది పెద్ద సమస్యగా తీసుకోనవసరం లేదు. అయితే తెలుగు రాష్ట్ర ముఖ్యమంత్రి తెలుగులో ధారాళంగా మాట్టాడేందుకు శ్రద్ధ చూపకపోవడం ఇంగ్లీషు భాషా బోధన ప్రాబల్యాన్ని చెప్పకనే చెబుతుంది. రెండవది తెలుగు భాషా పటిమను పరీక్షించడానికి ఎంచుకున్న విష్వక్సేనుడు అనే పదం తెలుగేనా? సంసృతమా? ప్రాచీన ప్రమాణాల ప్రకారం భాషను బంధించ దలచిన సనాతన వాదనలను మనం ఇంకా భుజాన మోయవలసిన
అవసరం లేదు. కనక ఒకటి ఇంగ్లీషు ప్రభావమైతే మరొకటి సంసృత ప్రభావం ఇప్పటికి రాహు కేతువుల్లా తెలుగు భాషను పట్టి పీడిస్తూనే వున్నాయని అర్థమవుతుంది.
ముఖ్యమంత్రి తెలుగులో మాట్లాడ్డంపై పరీక్షకు నిలవాల్సిన అవసరం లేదు గాని తెలుగు పిల్లలకు ప్రాథమిక తరగతుల్లోనే తెలుగు నేర్చుకునే అవసరం అవకాశం లేకుండా చేస్తున్న పరిస్తితిని మాత్రం తప్పక సరిదిద్దాలి. అందరూ ఇంగ్లీషు మీడియంనే కోరుతున్నారనే పేరిట తగు ఏర్పాట్లు శిక్షణ నియామకాలు లేకుండానే వున్న పాఠశాలలను ఎకాఎకిన ఇంగ్లీషు మీడియంలోకి మార్చాలనుకోవడం అవాస్తవికతకు అనాలోచిత వైఖరిని అద్దం పడుతుంది.రకరకాల కారణాలతో దీనికి వంత పాడే వారు కూడా వున్నారు. కాని ఇందులో రెండు ప్రధాన సమస్యలున్నాయి. మొదటిది- ప్రాథమిక తరగతుల్లో మాతృభాష ద్వారా జ్ఞానం అబ్బినంత తేలిగ్గా ఇంగ్లీషు ద్వారా అబ్బదు. రెండు- నియామకాలు లేని కారణంగా ఇప్పుడున్న సిలబస్‌ చెప్పడానికే ఉపాధ్యాయులు అల్లాడి పోతుంటే వారినే ఏకంగా ఇంగ్లీషులో చెప్పాలని ఆదేశించడం బాధ్యతా రాహిత్యం. ఇంగ్లీషును ఎవరూ వ్యతిరేకించరు గాని తెలుగును చులకన చేసి తెలుగు పిల్లలకు దాన్ని తెలియకుండా చేయొద్దని మాత్రం పట్టుపడతారు. ముఖ్యమంత్రి గారు ఆ విషయంలో ఎక్కువ శ్రద్ద పెడితే ఉపయోగంగా వుంటుంది. కాని ఇప్పుడు ప్రపంచీకరణ తాకిడికి పరుగులు పెడుతున్న వారంతా ఇంగ్లీషు ఎకాఎకిన అందలం ఎక్కించేస్తుందని భ్రమపడుతున్నారు. అణగారిన వర్గాల ప్రతినిధులం అనే వారు కూడా ఆంగ్లమే అభివృద్ధి సోపానమనే ఆశాస్త్రీయ భావనను ఆదరిస్తున్నారు.ఈ క్రమంలో పేద బలహీన వర్గాల పిల్లలు ఉభయ భాషా ప్రవీణులు కావడానికి బదులు ఉభయ భాషా భ్రష్టులవుతున్నారు. పై తరగతులు వర్గాల వారు మరింతగా పైకి దూసుకుపోవడానికి నిచ్చెన మెట్టుగానే మిగిలిపోతున్నారు.
వేష భాషల్లో భారతీయులుగా వుంటూనే భావాల్లో తమకు దగ్గరగా పనిచేసే తరాన్ని తయారు చేయడం మెకాలే విద్య లక్ష్యం. ఆ లక్ష్యంలో వారు పూర్తిగా కృతకృత్యులైనారు. అలాగే ఈనాడు కింది తరగతుల్లో ఉన్నత విద్యలు నేర్చిన వారు కూడా సహజ విజ్ఞాన క్రమాన్ని విస్మరించి అరకొర ఇంగ్లీషు మీడియం తరగతులే ఎదుగుదలకు సోపానాలని నమ్మమంటున్నారు. నిజానికి విద్యా బోధన సిద్ధాంతాలు గాని ఏ దేశ అనుభవాలు గాని ఈ వాదనను బలపర్చడం లేదు. మాతృభాష లేకుండానే మహౌన్నత సహజతరమైన అభివృద్ధి సాధ్యం కాదు.
ఇక తెలుగు పరిరక్షణ పేరిట తాపత్రయ పడేవారిలో కూడా అనేక రకాల వారున్నారు. వైవిధ్య భరితమైన ప్రజాస్వామిక భాషా వికాసాన్ని కాక సంకుచితమైన చాందసమైన భావనలకు వీరు పట్టం కడుతుంటారు. సంప్రదాయ వాదమే తెలుగు చరిత్ర అన్న భావన వీరిలో తొణకిస లాడుతుంది. తెలుగు సినిమా పాటల్లో అదుర్తి వరవడికి ఆయన సహాయకుడుగా వచ్చి కళాతపస్విగా ఎదిగిన విశ్వనాథ్‌ పాటల వరవడివకి ఎంత తేడా వుంటుందో ఆధునిక సంప్రదాయ భాషా వాదుల మధ్య అంత తేడా వుంటుంది. శ్మశానాల వంటి నిఘంటువులు దాటి చందస్సుల సర్ప పరిష్వంగాలు వీడి తెలుగు భాషను ప్రజల మార్గం పట్టించకపోతే భాషాభిమానాన్ని తిరోగమన దిశలోకి మరల్చే శక్తులకు లోటు లేదు. ప్రజల భాషను ప్రమాణీకరించడం తప్ప ప్రమాణాల ప్రకారం ప్రజలను మాట్లాడమని చెప్పడం కుదిరే పని కాదు. కొలతలు మనిషిని కాలాన్ని బట్టి వుంటాయి తప్ప కొలతలను బట్టి మనిషి కాలం నడవడం జరగదు. ప్రాచీన భాష హౌదా కోసం సాగిన ఆందోళన సందర్భంలో చెప్పినట్టు మనకు ఆదికవులు సోదికవులు కూడా కావాలి. మొదటి వారినే పట్టించుకుని రెండవ వారిని వదిలేయడం వల్లనే మనం తమిళం వలె తెలుగు భాషా చరిత్రను నిర్మించుకోలేకపోయాము. ఆ ప్రధాన గుణపాఠం వదలిపెట్టి వారు భాష కోసం చూపించే కొన్ని దురభిమాన ధోరణలను ఆదర్శంగా ప్రచారం చేయడం వల్ల ఉపయోగం లేదు. తమిళనాడును భాషా విషయమైన స్వర్గధామంగా చిత్రించడం పూర్తిగా వాస్తవమూ కాదు. హిందీ వ్యతిరేకతతో ఇంగ్లీషును గొప్పగా నెత్తిన పెట్టుకున్న తమిళనాడు విధానంలోనూ లోపాలు పైత్యాలు చాలా వున్నాయి. అవి ఇతర దక్షిణాది భాషలను అపహాస్యం చేసే స్తితికి కూడా దారి తీస్తుంటాయి. కనకనే పరస్పర గౌరవంతో ప్రజాస్వామిక భాషా విధానం ద్వారా సర్వతోముఖాబివృద్దికి మనం కృషి సాగించాలి.
ఇటీవలి కాలంలో ప్రాంతీయ ఉద్యమాల కారణంగా తెలుగు వారసత్వంపైన కూడా వివాదాలు సాగిస్తున్నారు. ఎవరు ఎక్కడ మాట్టాడే ఏ తె లుగు గొప్పదన్న మీమాంస అర్థం లేనిది. తెలంగాణా రాయలసీమ కోస్తా ప్రాంతాల్లో మాట్టాడే తెలుగు ఒక్కటి కాదన్న మాట అసలే అశాస్త్రీయం. మూడు ప్రాంతాలలోనూ మాట్టాడే తీరుపై తేడాలుండటమే కాదు, ప్రతి ప్రాంతంలోనూ అంతర్గతంగా అనేక తేడాలుంటాయి. వాటన్నిటిని భాషలుగా లెక్కవేయడానికి ప్రాతిపదిక లేదు. అయితే ఇందులో ఏది గొప్ప ఏది తక్కువ అనే వివాదం మరీ హానికరం. వైవిధ్య భరితమైన శైలులను ఆదరించడం ద్వారా తెలుగు మరింత వెలుగు తుంది తప్ప దెబ్డ తినదు. కానైతే ఏలిన వారి నిర్లక్ష్యం వల్ల మొ త్తంగా తెలుగు వెనకపట్టు పడుతుంటే ఇందులో ఏది ఎక్కువ ఏది తక్కువ అనే పరిశీలనే అవాంచనీయం.
రెండు మూడేళ్ల కిందట ఆర్బాటంగా సాగిన ప్రాచీన భాష హౌదా వచ్చినా భాషా పరంగా మనం ముందుకు పోయిందేమీ లేదు. ఆధునిక ప్రజాస్వామిక వైజ్ఞానిక లక్షణాలు పెంచుకోవడానికి బదులు ప్రాచీనత కోసం పాకులాడినా ప్రయోజనమూ లేదు. కాకపోతే ఆ ఖాతాలో వచ్చిన వంద కోట్లు ఏ విధంగా తెలుగు భాషా వికాసానికి వెచ్చిస్తున్నారనేది మాత్రం అందరూ తెలుసుకోగోరతారు.
మీడియాలో ఇంగ్లీషు పదాలను అనవసరంగా కూడా వాడుతున్నారు గనక తెలుగును ఖూనీ చేస్తున్నట్టు తిట్టిపోయడం కూడా పాక్షికత్వమే కాలానుగుణంగా ఎవరి తంటాలు వారు పడినప్పటికీ మొత్తంపైన మీడియా తెలుగు భాషాసంసృతులకు చేస్తున్నమేలు చాలా వుంది. పత్రికల కారణంగానే చాలా పద సంపద అదనంగా తెలుగులో వచ్చి చేరింది. టీవీ వేగంగా తక్షణంగా కనిపించే మీడియా గనక అందరికీ వెంటనే తెలుగు పదాలు తట్టకపోవచ్చు. వుండకపోవచ్చు కూడా. మీడియా అన్న మాటకే మంచి తెలుగు పదం లేదు. ప్రసార సాధనాలు అన్న మాట కృతకమైంది. ఇలాటి వాటి వల్లనే తెలుగు వికాసం మందగమనంలో పడింది. పాఠశాల అనడానికి చదువు రాని తెలుగు వారైనా సిద్ధంగా వుంటారా? కాలేజీ అని గాక కళాశాల అని , ఆస్పత్రి లేదా హాస్పిటల్‌ అనిగాక వైద్యశాల అని అనే వారుంటారా? తెలిసీ మనం కృత్రిమ పదజాలాన్ని పట్టుకు వేళ్లాడ్డం వల్లనే సహజమైన తెలుగు పదాలు పెరగలేదు. శాస్త్ర సాంకేతిక పరికరాలకు మాత్రమే కాక ఆధునిక సామాజిక రాజకీయ పదజాలాలు చాలా వాటికి తెలుగులో సమానార్థకాలు లేవు. థాంక్స్‌, జెస్చర్‌, ఇంటర్‌ యాక్షన్‌, మేనేజర్‌, ఫెసిలిటేటర్‌, కాన్సెప్ట్‌, కంట్రిబ్యూట్‌, వైస్‌ ఛాన్సలర్‌( కులపతి అన్నది నిజంగా సరైన పదమేనా?) రిసెర్చి స్కాలర్‌, అకాడమీ, గవర్నర్‌, టెక్నిక్‌ వంటి చాలా పదాలకు సరైన తెలుగు మాటలు లేవు. సమీప పదాలు వున్నచోట కూడా ఆ పదాలను ఏ రూపంలో సందర్భంలో వాడుతున్నామనే దాన్ని బట్టి సమస్య వస్తుంటుంది. ఒక్క ముక్కలో చెప్పాలంటే తెలుగు భాష ఆధునీకరణ క్రమం మనం కొనసాగించడం లేదు. తెలుగు భాష మీద సంపూర్ణమైన ప్రేమతోనే మనం ఈ మాట చెప్పుకోవచ్చు. నేనెప్పుడూ తెలుగు పదాలనే వాడుతుంటాను. తెలుగులో సులభంగా చెప్పగలిగేది ఇంగ్లీషులో చెప్పనవసరం లేదు. ఇంగ్లీషు పదం సులభంగా తెలిసే చోట చాందసంగా క్రత్రిమ తెలుగు పదాలను వాడవలసిన అవసరమూ లేదు. ఏనాడో గిడుగు రామ్మూర్తి చెప్పినట్టు సామాజిక జీవనాన్నే గీటురాయిగా పెట్టుకుని బాషా వికాసాన్ని సాధించుకోవాలి. పరభాషా వ్యామోహాన్ని పరస్పర అపార్థాలను పోగొట్టుకోవాలి. వచ్చిండు వచ్చాడు వచ్చినాడు, ఏ రూపం ఉపయోగించినా తెలుగు తియ్యదనం తగ్గదు.కాని వెంట్‌ అని ఇంగ్లీషులో చెప్పడం గొప్ప అనుకున్ననాడు ఏ రూపమూ మిగలదు.అది అసలు ముప్పు. తెలుగు గొప్పతనం పేరిట వెనక్కు చూడటం కాక తెలుగును ముందుకు నడపడం ద్వారా తెలుగు వారూ నడవాలి. మాతృభాషాభివృద్ధి ఒక ప్రజాస్వామిక అవసరం.